Λαδιά, Ελένη

(Αθήνα 1945 –). Αρχαιολόγος, θεολόγος και λογοτέχνης. Αν και σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα αρχαιολογίας) και στη θεολογική σχολή του ίδιου πανεπιστημίου, η λογοτεχνία υπήρξε η μοναδική της ενασχόληση. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και μεταφράσεις, ενώ άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Είναι επίσης μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ανάμεσα στα πιο σημαντικά μυθιστορήματα και διηγήματά της συγκαταλέγονται: Παραστάσεις κρατήρος (1973), Αποσπασματική σχέση (1974), Φάθι Ζαρατούστρα (1976), Ο μαύρος Ερμής (1977), Χάλκινος ύπνος (1980, β’ κρατικό βραβείο 1981), Ο σχιζοφρενικός Θεός (1983), Ο αγαπημένος του όντος (1984), Χ. ο λεοντόμορφος (1986, μεταφράστηκε στα σερβικά), Ωρογραφία (1990, βραβείο Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 1991), Φρειδερίκος και Ιωάννης (1991), Φυσιογνωμίες τόπων (1991, ταξιδιωτικά διηγήματα), Η θητεία (1994-96), Τα άλση της Περσεφόνης (1997), Ο έτυμος λόγος (1998), Η χάρις (1999). Σημαντικό τμήμα στη συγγραφική της δραστηριότητα καταλαμβάνουν τα δοκίμια, από τα οποία ξεχωρίζουν: Άρθρα για την καβαφική ποίηση (1974), Δοκίμια (1976), Ποιητές και αρχαία Ελλάδα (1983), Εξ Αιγύπτου (άγιοι των Κοπτών, 1995), ενώ αξιόλογη είναι και η μεταφραστική της δραστηριότητα, την οποία εκπροσωπούν τα έργα Ορφικοί ύμνοι (1984) και Ομηρικοί ύμνοι (1985)· και οι δύο μεταφράσεις έγιναν σε συνεργασία με τον Δ.Π. Παπαδίτσα. Αποσπάσματα έργων της έχουν περιληφθεί σε σχολικά διδακτικά βιβλία. Κοινό γνώρισμα, που διέπει τόσο τα μυθιστορήματα όσο και τα δοκίμιά της, είναι η αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και της δύναμης που κινεί τις εξελίξεις στην ανθρώπινη ζωή.